Dinsdag 19 april
Na de klaagzangen van beide nabijgelegen moskeeĆ«n (om 4.30 ’s ochtends), klonk er vlak voor 7 uur opnieuw gezang: Lang zullen ze leven, want Peter en Erna zijn vandaag 32 jaar getrouwd. Van harte gefeliciteerd! Na een uitgebreide ontbijt vertrokken we om 7.15 uur richting de vulkaan Tangkubang Perahu. Omdat het nog zo vroeg was, konden we mooi vlot Bandung uit. Langs de hele weg weer stalletjes met allerhande koopwaar. Je kunt het eigenlijk zo gek niet bedenken, of het is wel te koop: banden, knalpotten (uitlaten), allerlei soorten groenten en fruit, houten meubels, water, beltegoed (en overal reclame daarvoor), konijntjes, nasi in alle soorten en smaken, vogelkooitjes. Rinus kon er zo bij gaan staan, want ‘van hem is alles te koop’. Behalve Ada, he he.
Na het inslaan van wat fruit (ananas en snot-fruit, geen idee hoe het heet, maar ’t smaakt wel lekker), bereiken we toegang naar de krater van de nog actieve vulkaan Tangkuban Prahu (dat betekent ‘omgekeerde prauw’). De top ligt 2084 m hoogte, de laatste uitbarsting (in totaal waren er drie) was in 1969. Omdat onze eigen bus de tocht naar boven niet kon trekken, stapten we over op een lokaal busje. Dat paste precies, aangezien IndonesiĆ«rs een iets kleiner formaat hebben dan Hollanders en het dus eigenlijk ruim zou moeten passen… Meteen werden we belaagd door verkopers van ansichtkaarten, handige tasjes, stenen olifantjes en kettingen. Toen we wegreden, dachten we dat we mooi van ze af waren….
Maar niets bleek minder waar te zijn: bovenaan, bij de krater, stonden tientallen verkoopgrage handelaren ons op te wachten: eerst wandelen, dan kopen. Ze spraken verrassend goed Nederland en snapten meteen wat de bedoeling was. Het uitzicht was prachtig: onderin een dal met grijze stenen en kalkafzetting zag je de zwaveldampen omhoogkomen. En je rook het ook: rotte eieren. Na er wat rondgekeken en van het vergezicht genoten te hebben, daalden we met de benenwagen af naar de krater Kawah Domas.
We volgen een flink dalend pad (met af en toe traptreden, die soms ook nog ’s wat glad waren), met prachtige, hoge bossen om ons heen. We waanden ons in het oerwoud. Bij deze afdaling werden we vergezeld door een lokale gids en een aantal van zijn maten. Zij hielpen Corrie (met haar kunstknie), samen met Henk, zeer gentle naar beneden, Eeke werd vergezeld door twee heuse bodyguards en ook Jaap had een lokale vriend. Rinus’ rugzak werd zelfs door een van de jongens gedragen. Maar… niks voor niks natuurlijk: allemaal hebben ze een deel van hun koopwaar (kettingen, armbanden, olifantjes) kunnen slijten aan hun ‘maatjes voor even’. Maar deze afdaling was de moeite meer dan waard: bij de krater konden we heerlijk uitrusten met de voeten in een warm zwavelbad. En in de geiser, waaruit hete zwaveldampen kwamen, kookten we een eitje. Met een bijzonder ‘maanlandschap’ om je heen: borrelende, dampende stroompjes warm water, gele zwavelafzettingen en grijze stenen. ’t Was prima vertoeven daar…
Na een bakje koffie daalden we verder af richting de bus. Jenny en Arjan hadden wat moeite de rest van de groep bij te houden: er waren ook zoveel mooie plaatjes te schieten! Zelfs scoorden ze nog een mooi kolibrieachtig vogeltje (blauwe kop, rode borst, krom snaveltje) en een soort eekhoornachtig beest.
Bij de bus aangekomen, reden we verder richting Ciater (8 km verderop), waar we een bad namen in een zwembad met water uit de heetwaterbronnen. En heet is ook echt heet, zo’n 40 graden. Het zwavelhoudende vulkaanwater schijnt een geneeskrachtige werking te hebben. Rustgevend was ’t sowieso; van de warmte werd iedereen er wat soezerig van. Na een heerlijke en overdadige lunch in het restaurant terplekke en een stevige stortbui als nagerecht, koersten we weer richting Bandung. Iets na vieren waren we weer in het hotel. Om 19.00 uur werd het diner geserveerd, in de tussentijd rustten we wat, gingen anderen zwemmen (Arjan met z’n harem (Hinke, Jenny en Erna), tenminste zo werd ‘ie bekeken) of wandelden wat in de omgeving. ’s Avonds zijn de liefhebbers nog even op sightseeing-tour in Bandung geweest.
No comments:
Post a Comment