De hoop van het thuisfront op een oversteek 'zonder heftig onweer of ander ongemak' is niet helemaal uitgekomen.....
De overtocht had een 'special treatment' voor ons in petto maar het begin van de tocht was kalm, zoals meestal in deze contreien.
In een rustige zee verdwijnt Tawau langzaam uit zicht's Middags stak er een lekker windje op wat leek op een zeebries en we begonnen al aan zeilen te denken. Voor ons vertrek had ik echter gezien dat de schroef na twee weken voor anker liggen in Tawau alweer flink was aangegroeid en voor we de zeilen gingen hijsen hebben we ALK stil gelegd op open zee in de buurt van een baken in Indonesische wateren. Het OW schip was ook flink aangegroeid en samen met Eric hebben we alle kokkels zoveel mogelijk afgestoken. Gevolg was wel dat we allebei flink gestoken werden door iets in het aangroeisel, maar na een 'douche' met een halve fles azijn was de ergste jeuk over.
Zeiljachten zijn een zeldzame verschijning in deze contreien en tegen de tijd dat Eric en ik uit het water kwamen, waren we omringd door een paar lokale vissers die zeer nieuwsgierig waren naar wat wij daar deden. Eric maakte een praatje in bahasa en ze wilden graag een kijkje aan boord nemen. Dus zo zaten we gezellig met een visser en zijn zoontje van 12 en nog een visser in de kuip. Toen de nieuwsgierigheid was bevredigd hebben we twee mooie trevallies van ze geruild voor een pakje hamburgers waar zij weer blij mee waren.
Na dit intermezzo konden we voor het eerst in lange tijd het grootzeil hijsen met de genua erbij. Al snel zeilden we met een lekker gangetje van 5/6 knopen naar onze bestemming. Soms zwakte de wind wat af en dachten we dat het op zijn einde liep maar elke keer kwam de wind weer terug en het was prachtig zeilen. Ondertussen ging Eric in de kombuis aan de slag om een lekker vleesgerecht te maken en toen de zon net onder was konden we genieten van een heerlijke maaltijd met een vlot zeilende ALK. Daarna ging het licht bij Eric uit en ging hij zijn kooi in. Andre en ik bleven in de kuip om ALK de nacht in te sturen. De wind was net wat te stevig voor de elektrische stuurautomaat en de windvaan had ik niet opgetuigd voor we vertrokken dus we moesten met de hand sturen. Goede gelegenheid voor Andre om aan het sturen van ALK te wennen. Zo hebben we samen een paar uur de wacht gedaan tot Eric, die niet echt had kunnen slapen in de voor hem te kleine loodskooi, erbij kwam in de kuip. Andre was nog helemaal niet moe en bleef sturen nu samen met Eric en ik kon plat gaan binnen. Ik moest er wel een keer snel uit toen de zeilen stonden te klapperen. De genua schoot was los geschoten, waarschijnlijk omdat hij niet goed was belegd op de kikker en toen ik de schoot vervolgens snel probeerde binnen te draaien, voor de andere schoot er helemaal verward in was geraakt, bleek de lier niet te werken. Dat kwam omdat de lijn er verkeerd om gelegd was. Allemaal geen grote problemen en de jongens moeten dit soort fouten maken om te leren. Ondertussen was de wind wel toegenomen en zeilden we met een knik in de schoten een dikke 6 knopen. Er zaten overal buien om ons heen en een gegeven moment begon het ook flink te regenen. Nadat ik had uitgelegd om van de koers af te wijken en wat meer voor de wind te gaan varen als de wind wat te hard werd, kon ik weer naar binnen. Reven was nog niet echt nodig en ik verwachtte dat het wel rustiger zou worden als we de buien achter ons hadden gelaten. Zo voeren we snel (rond de 7/8 knopen) maar steeds onstuimiger verder. Andre en Eric hadden er wel lol in ALK door de buien te loodsen en redden het goed samen. Maar het werd niet rustiger en een gegeven moment, toen we weer een flinke bui hadden gehad, hebben we de genua laten zakken en zijn we verder gevaren met alleen het grootzeil en de motor rustig bij. Maar de buien waren nog niet klaar met ons!
In de vroege ochtend stond Andre alleen achter het roer toen hij me met enige moeite (ik hoorde zijn geroep niet en hij kon het stuurwiel niet lang loslaten) wakker maakte om te komen helpen. We zaten midden in een vreselijke bui en alleen onder grootzeil voeren we een gegeven moment zelfs 9 knopen! Dit vroeg om storm taktiek! Ik nam het roer over en stuurde ALK meer voor de wind zodat wind en golven schuin van achteren kwamen. Zo gingen we nog steeds 7/8 knopen!
Na een klein uur zwakte de wind weer af naar wat normalere sterkte van zo'n 5 Bft en de golven namen ook wat af maar het was nog steeds erg ruig.
Ondertussen kwamen we aardig in de buurt van Maratua en ik begon mij af te vragen waar we daar het beste konden liggen. Maratua is een hoefvormig eiland met een grote lagune en een toegangskanaal dat aan de oostkant ligt, open voor onze stormachtige wind. Daarbij was het springtij en dan staat daar een zeer sterke stroming. Dus of je daar nog naar binnen kon varen in deze omstandigheden was de vraag. De westkust zou betre beschut zijn en heeft een lagune in het rif, maar of het diep genoeg was voor een zeiljacht was onzeker…Wat was wijsheid?
Een uurtje verder besloot ik dat we toch maar het beste het toegangskanaal aan de oostkust konden proberen omdat we dan in ieder geval in de lagune een goed beschutte ankerplaats zouden kunnen vinden.
Tegen de tijd dat we in de buurt kwamen was de wind inmiddels afgenomen maar we rolden nog steeds flink en rond de ingang zagen we overal brekers. Met Eric op de boeg, Andre aan het roer en ik in de mast hebben we goed gekeken hoe de ingang lag en uiteindelijk konden we er betrekkelijk eenvoudig in varen en lagen we ineens in vlak water. Alleen....met de motor langzaam vooruit voeren we met 7 tot 8 knopen naar binnen! Ik schatte de inkomende stroom op 4/5 knopen en overal om ons heen zagen we draaikolken.
Eenmaal in de lagune nam de stroming af en vonden we na een beetje rondvaren een ankerplaats waar we in 5m diep water een beetje uit de stroming lagen en waar het anker goed hield.
Daar hebben we vannacht als roosjes geslapen!
Vanochtend ontdekte ik dat de patrijspoort van de loodskooi aan stuurboord niet goed was gesloten en het hele matras was zeikenat geworden. Gelukkig geen probleem voor de spullen die er op lagen maar de zeekaarten eronder waren allemaal doorweekt. Gelukkig heeft het niet doorgelekt in mijn kledingkastje.
De dag begon met een stevige onweersbui en net voor de regen losbrak hebben we het matras en de hoezen in de regen kunnen uitspoelen. Nu, rond 10:00 is de zon doorgebroken en kunnen we de spullen drogen. Onderweg was ik vergeten de afsluiters in het toilet te sluiten. Normaal kunnen die altijd open blijven maar in de storm lagen we een gegeven moment, ook met alleen het grootzeil voor de wind weglopend, zo schuin dat het toilet was overgelopen en de afvoer van het wasbakje had staan spuiten in het kastje ernaast. Dat is inmiddels allemaal weer schoongemaakt en droog.
Zo hebben we de stormachtige nacht op zee toch nog wel goed overleefd!
No comments:
Post a Comment