In Sangalaki konden we onze mooring op een veilige afstand van het koraal maken. Het weer was rustig in de nacht en na de anker perikelen in Kakaban konden we genieten van een ongestoorde nachtrust.
Erik deed vroeg in de ochtend een 'recce' (verkenningsrondje) in de bijboot maar vond geen manta's daar waar ze een paar jaar geleden in grote aantallen te zien waren. Jammer, maar niets aan te doen.
We hebben toch een paar mooie duiken gemaakt die dag maar er moesten ook wat klusjes aan boord worden gedaan. In de voorbilge bleek zout water te staan en de vraag was, waar komt dat vandaan? In de kettingbak stond weliswaar wat zeewater maar geen spoor dat het daar vandaan kwam. Dat het via de luiken aan dek zou zijn binnen gekomen was ook onwaarschijnlijk omdat we nooit echt zeewater aan dek hebben gehad. Uiteindelijk was de conclusie na gedegen 'sporen' onderzoek' dat het van de lekkende patrijspoort moest zijn gekomen. Het raadsel was dus opgelost maar het werd ook pijnlijk duidelijk dat de vloer in de kajuit er een keer uit zal moeten om het staal eronder te behandelen want dat is vanwege het zoute water een grote roestbende. Maar dat is van later zorg.
Tegen het eind van de middag zijn we gewapend met camera's, biertjes en cola het eiland op gegaan om bij de park rangers langs te gaan die hier op schildpad eieren passen. Een Duitse NGO, The Turtle Foundation heeft zich tot taak gesteld de schildpadden in dit gebied te beschermen en heeft daartoe zo'n 15 Indonesiërs in dienst die de wacht houden op diverse eilanden in de omgeving. Dit gebied is een van de belangrijkste broedplekken voor Green en Hawksbill schildpadden in de wereld en schildpad eieren zijn een geliefd voedsel voor de lokale bevolking. Dat bescherming werkt konden we onderwater vaststellen want elke duik kwamen we schildpadden tegen en bijna altijd zagen we ze om ons heen. Rosita, de vertegenwoordiger van de Turtle Foundation, was op routine bezoek en het was interessant om onder het genot van een koud biertje van haar te horen over hun werk. Volgens de rangers konden we pas eieren leggende schildpadden verwachten rond 2:00 's nachts en dat was ons wel wat laat. Maar nadat Rosita een van haar jongens erop uit had gestuurd bleek er een schildpad aan het graven te zijn vlakbij het verblijf van de rangers en nadat ze was uitgegraven hebben we mooie foto's kunnen maken toen ze haar eieren aan het leggen was.
Na de 'bevalling' konden we terug aan boord eindelijk onze hongerige magen vullen op het redelijke etenstijdstip van 22:00! Eric maakte sperziebonen met gedroogde garnaaltjes en ik de tingiri in kleine stukken gesneden, gemarineerd in soyasaus met zwarte peper en dan heel kort gebakken. Dat was weer een zeer luxe maaltijd! Als je dan ook nog bedenkt dat er cola-rum en gin tonic aan boord kan worden gedronken, dan is het is nog niet altijd afzien, toch?
Voldaan rolden we daarna allemaal in onze kooi.
Helemaal rustig was de nacht toch weer niet, maar we mogen niet klagen want we hadden per slot van rekening een nacht normaal kunnen slapen....
Rond 4:00 voelde ik regen door mijn patrijspoort naar binnen waaien. Poort dicht gedaan en weer omgedraaid, maar een half uur later kwam het echt met bakken uit de hemel en het feit dat al dat heerlijke en kostbare water zomaar van dek zou spoelen begon te knagen! Dus toch maar opgestaan en in de stromende regen aan de slag. Op weg naar de kuip merkte ik dat ALK behoorlijke slagzij maakte en dat bleek te komen doordat de dinghy, die aan de railing hing, al helemaal vol stond met water. Met emmers onder de hoeken van de zonnetent kon ik de vloedstroom van water niet bijhouden, zo snel vulden de emmers zich in de heftige regenbui. Mijn slaapkleren heb ik maar uitgetrokken want die konden alleen maar nat worden en zo ben ik in mijn blote kont een uur bezig geweest de tanks te vullen. De wind was niet al te heftig en achter het eiland lagen we rustig aan onze mooring tot de zon opkwam en het onweer zich langzaam verplaatste. Daardoor draaide de wind ook en raakten we uit de beschutting van het eiland. Al snel bouwden zich golven op maar niets dat onze mooring in gevaar kon brengen. Eric kwam nog een keer kijken maar toen hij de maffe schipper in zijn blote kont bezig zag, was het hem duidelijk dat er geen sprake was van een echte 'emergency' en kroop hij zijn kooi weer in. Aan het eind van de bui had ik bijna 300 ltr water opgevangen en de watertanks waren weer helemaal vol. Daarna kon ik met een voldaan gevoel gaan slapen!
No comments:
Post a Comment