De route van Kudat naar het oosten voert door een gebied met veel riffen en ondiepten, maar voor de koopvaardij zijn er op strategische plekken boeien gelegd die het gemakkelijk maken een veilige route te volgen naar Lankayan, onze volgende stop. De afstand is net te groot om in daglicht af te leggen maar Roelof en Marijke zijn inmiddels (weer) aardig thuis aan boord en vertrouwd met de navigatieapparatuur zodat we er een nachttochtje van maken. Geen wind of onweer in de nacht maar wel een paar verlichte boeien die voor verwarring zorgen omdat ze niet in de kaart staan. Meestal is het andersom, dan staan de boeien wel op de kaart maar liggen ze er niet en dat lichten het doen is ook niet zo gebruikelijk!
's Ochtends vroeg komen we aan bij Lankayan, een mooi tropisch eilandje met prachtige begroeiing, palmbomen en deels bebouwd met de vakantiebungalows van een duikresort. De meeste toeristen komen voor het duiken want Lankayan ligt midden in een beschermd zeegebied en dat is te merken aan het onderwaterleven. Het huisrif is toevluchtsoord voor veel grote vissen die ik in tijden niet in zulke grote aantallen bij elkaar heb gezien. En het koraal zag er tot onze blijdschap weer een stuk gezonder en kleurrijker uit. Ook snorkelend konden we hier volop van genieten.
Een nieuwsgierige vleermuisvis speelt kiekeboe rond een wrak op het huisrif
Maar er wachtte ons nog een verrassing. Overdag had Marijke wandelend over het strand sporen gezien die duiden op andere activiteiten....
's Avonds besloten we na het eten in het donker een rondje om het eiland te lopen. Terwijl we aan de onbewoonde kant van Lankayan liepen, hoorden we ineens wat geritsel. We schenen met onze zaklamp in de richting van het geluid en wat bleek? Een grote zeeschildpad (een 'green turtle' van ong. één meter lang) was net uit de zee gekropen en bezig een grote kuil te graven om daar haar eieren in te leggen! Wij bleven een beetje op afstand om haar niet te verstoren, maar zagen hele ladingen zand met kracht omhoog geschept worden. Het kostte haar blijkbaar veel inspanning, want af en toe hield ze op en hoorden we haar zwaar ademen en uitpuffen. Ondertussen was ook één van de 'rangers' van het eiland komen kijken. Zij houden in de gaten wanneer de schildpadden hun eieren leggen om deze veilig te stellen voor 'kapers' op de kust zoals krabben of vogels die de eieren graag eten. Hij zei dat het wel een tijdje kon duren voordat het zover was dat ze haar eieren ging leggen. Alles bij elkaar duurde het wel een uur totdat het stil werd. Wij bleven rustig op een afstandje wachten, terwijl Roelof een oogje in het zeil hield bij haar achterkant. Opeens zag hij dat ze begonnen was om eieren te leggen. We kropen dichterbij en met onze neus er bijna bovenop zagen we hoe de eieren één voor één in een klein maar diep gat gemikt werden. Prachtig om te zien! Ik probeerde ze te tellen en kwam tot meer dan 70. Toen onze schildpad haar eieren gelegd had en het gat en de kuil weer zorgvuldig had toegedekt kroop zij zichtbaar vermoeid terug over het strand de zee in. Samen met de 'ranger' hebben wij haar 'schat' weer opgegraven. Het bleek nog niet zo makkelijk te zijn om ze terug te vinden en ze bleken ook erg diep te zitten. Het koraalzand was grof en behoorlijk zwaar, dus het kostte ons ook de nodige inspanning. De eieren zagen eruit als grote pingpong ballen, door het vocht beplakt met zand. De schil voelde aan als stevig maar flexibel rubber; daarom braken ze ook niet toen ze in de vrij diepe kuil op elkaar vielen. Op het zand legden we ze in rijen van 10 bij elkaar en kwamen tot 86 eieren! Daarna werden ze door de rangers meegenomen om ze in te graven op een beschermde plek op het eiland. Als de kleine schildpadjes na 50 tot 60 dagen uit het ei kruipen worden ze meteen teruggebracht naar het strand om op eigen kracht de weg naar de zee terug te vinden. Dan nog overleeft maar 1% tot ze volwassen zijn. Maar zoals we gehoord hebben, komen alle schildpadden die hier uit het ei gekropen zijn, na jaren weer regelmatig terug om ook hier weer zelf hun eieren te leggen. Vol van deze wonderlijke gebeurtenis voeren wij in ons bijbootje weer terug naar de ALK. De volgende dag getuigden alleen nog de sporen in het zand van de bijzondere ervaring die wij hier exclusief mochten meemaken. Helaas hadden we geen camera bij ons maar misschien was onze schildpad daar niet rouwig om!
Nachtelijke ongemakken
Helemaal zonder prijs was onze schildpad-ervaring niet.We lagen voor het resort voor anker aan een boei en kort nadat we laat en moe terug aan boord kwamen, brak er een flink onweer los. De regen kwam met bakken naar beneden en de golven werden flink opgezweept door de harde wind terwijl we voor het eiland aan lagerwal lagen. Van slapen kwam niet veel terecht in een steigerende 'ALK' maar gelukkig kalmeerde het weer na een paar uur en de mooring hield ons op de plaats. Doorslaper Roelof had er niets van gemerkt!
Ook de tweede nacht aan de mooring bij Lankayan werden we overvallen door zwaar onweer maar je raakt eraan gewend. De volgende ochtend wilden we voor ons vertrek een nieuwe poging doen een duik te maken op een scheepswrak. Bij eerdere pogingen waren we twee keer langs een boei naar 20m afgedaald om alleen maar uit te komen bij een zwaar blok beton op de zandbodem. Met nieuwe aanwijzingen van een duikgids zouden we het moeten kunnen vinden maar ook deze keer vonden we geen wrak! Maar we kwamen wel uit op een klein rif met prachtig en gezond koraal. Dat was meteen te merken aan de vele mooie lipvissen, een grote school barracuda's en diverse naaktslakjes die we vonden. En ik zag voor het eerst in lange tijd weer een witpuntrifhaai die rond het rif patrouilleerde. Ondanks het gemiste wrak hebben we dus toch een paar mooie duiken kunnen maken en Roelof was laaiend enthousiast.
Klaar voor onze duik op het onvindbare wrak
No comments:
Post a Comment