Als je op de kaart kijkt waar het eiland Bukkangaan Besar ligt, zou je kunnen denken dat het tot Maleisië behoort, maar als we de baai van Sandakan binnenvaren kan daarover geen twijfel meer bestaan. Het verschil tussen dit arme Filippijnse eiland en het welvarende Sandakan met hoge gebouwen in aanbouw en de minaret van een grote en splinternieuwe moskee die ons welkom heet, kan niet groter zijn. Later vernemen wij dat de moskee gebouwd is met Saoedisch geld. Jammer dat de oliesjeiks niet wat geld over hadden voor een beter schooltje voor hun Filippijnse moslim broeders 'om de hoek' in Bukkangaan.
Voor de jachtclub is het een drukte van belang met bootverkeer maar met een beetje passen en meten vinden we een ankerplekje tussen een paar wereldzeilers die van de andere kant (de Stille Oceaan) komen. Na het natuurschoon van Lankayan is het even wennen aan ronkende veerbootjes die links en rechts door de ankerplaats varen en de zee die als afvalemmer wordt gebruikt.
Sandakan is voor ons vooral een praktische stop, ofschoon de vriendelijke jachtclub met prima bar en zwembad mooi meegenomen is! Van de jachtclub is het een kleine wandeling de heuvel op naar het voormalige huis van Agnes Keith, een schrijfster die samen met haar man al voor de Tweede Wereldoorlog in Sabah werkte. Hun huis is een aantal jaren geleden gered van de ondergang en is nu ingericht als museum met vooral veel mooie foto's van Sandakan uit de 'oude doos'. Daar leren we het nodige over de geschiedenis van dit deel van Borneo. Sandakan was een mooie stad met prachtige huizen aan brede schone straten met kleurrijke tuinen van de Engelse bestuurders en Chinese ondernemers maar ook de 'locals' woonden toen in eenvoudige maar mooie traditionele huizen zonder de afvalbergen die je vandaag de dag vaak rond de kampongs aantreft. Het zal wel met vooruitgang te maken hebben ….
'Nieuwe lelijkheid' in het Sandakan van 2010
Mooier is het natuurpark in Sepilok. De Maleise overheid heeft een aantal jaren geleden ingezien dat men niet kon doorgaan met het ongebreideld kappen van tropisch bos en aanplanten van palmolie en zij heeft Sepilok tot een beschermd natuurgebied verklaard. Er is een Education Center opgezet met heel toegankelijke informatie over de natuur in Sabah en hopelijk zal de nieuwe generatie wat zuiniger omspringen met hun kostbare 'bezit'. De 'canopy walk' van het 'Rain Forest Reserve' biedt een fantastisch uitzicht op het groene dak van de jungle met indrukwekkende dipterocarp bomen, de meest voorkomende bomensoort in laag gelegen bosgebieden, die een hoogte van meer dan 80m kunnen bereiken. Sepilok is ook een populaire plaats om gerehabiliteerde orang utangs te zien maar wij zijn meer geïnteresseerd in de wandelingen die je door het park kan maken en Roelof komt helemaal aan zijn trekken.
Na drie dagen verlaten wij Sandakan en gaan op weg naar de ingang van de Kinabatangan rivier. In de jachtclub had ik informatie over de aanloop gekregen die andere zeilers daar hadden achtergelaten en met opkomend tij zouden we daar, weliswaar met weinig water onder de kiel, over de banken naar binnen moeten kunnen varen. Op een mijl van de riviermonding begint het echt ondiepe deel van de ingang en met spanning zien wij de bodem oplopen op de sonar tot we voelen dat we vastlopen. Kennelijk zitten we niet goed in de vaarroute…Gelukkig heeft ALK een sterke motor en met een beetje heen en weer draaien met haar kont kunnen we ons uit de prut draaien. Maar waar zou het diepere water zijn? De zeekaarten van dit gebied kloppen voor geen meter dus daar heb je niet veel aan. We moeten het gewoon uitproberen. Een uur later en na diverse 'vastlopers' wordt het duidelijk dat we er niet door kunnen komen. Misschien is de ingang verzand? Met de moed der wanhoop check ik de getijde gegevens die ik uit CMap, mijn kaartenprogramma, heb gehaald nog een keer en wat blijkt……De cijfertjes waarmee de datum wordt aangegeven in CMap geven maanden/dagen/jaren aan en ik had dat aangezien voor dagen/maanden/jaren. In plaats van met opkomend tij blijken we met afgaand tij de rivier op te willen varen! Opgelucht dat er nu een verklaring is voor het lage water zoeken we een wat dieper plekje op de bank om voor anker te gaan. Volgens de goede getijde gegevens moeten we acht uur later rond 22:00 genoeg water hebben om over de zandbank te varen. Geen probleem want we liggen heel rustig voor anker. Na het eten kunnen we het niet laten de sonar in de gaten te houden en rond 21:30 liggen we ong. 50 cm hoger dan tijdens onze strandingen, dat moet genoeg zijn. Als we onze nieuwe poging beginnen zien we plotseling dat de lichten van een sleepboot, die in de monding voor anker lag, in beweging komen. Onze getijde berekening moet kloppen! Voor de zekerheid varen we een koers dicht langs de sleepboot want daar moet de vaargeul zijn. Een uur later is het duidelijk dat we in de herkansing geslaagd zijn en nadat we met de schijnwerper hebben vastgesteld dat we niet midden in een visnet o.i.d. zijn beland laten we het anker vallen voor Mumiang, een kleine kampong in een zijtak van de Kinabatangan. We blijken recht voor een politiepostje te liggen en onze nachtelijke aankomst wekt enige interesse. Al snel worden we beschenen door een patrouillevaartuig die onze thuishaven op de spiegel probeert af te lezen. Als ze besloten hebben dat we geen schip met illegalen zijn, komen ze langszij. De met een mitrailleur bewapende marinier wil onze paspoorten zien en als hij die heeft bestudeerd ontspant hij en probeert hij ons gerust te stellen (niet dat wij ongerust waren) met de woorden dat alles veilig is waar we liggen! Als Marijke al ligt te slapen, drinken Roelof en ik er maar een goede single malt whisky op, voor we ook voldaan onze kooi inkruipen.
No comments:
Post a Comment