Het kostte ons moeite Lankayan te verlaten en pas na de laatste mooie duik konden we op weg gaan naar Sandakan. Halverwege kwamen we tegen het eind van de middag aan bij Pulau Bukkangaan Besar. Het weer zag er nog steeds een beetje onheilspellend uit en na onze wilde nachten bij Lankayan zochten we een wat beter plekje voor de nacht en de ankerplaats achter het eilandje zag er redelijk beschut uit. We lagen voor een eenvoudig dorpje met houten hutjes langs het strand waar veel kinderen speelden en in de ankerplaats was het een drukte van belang met allerlei vissersboten en schepen die eruit zagen als veerboten waar mensen continue werden afgezet. De volgende ochtend zijn we met het bijbootje naar de kant gevaren waar een groepje bewoners ons hartelijk begroetten en verwelkomden.
Toen we met hen in gesprek kwamen, bleek dat we op een Filippijns eiland terecht waren gekomen! Het was het laatste eiland van de Filippijnen en lag heel dichtbij een eilandengroep die bij Maleisië hoort. We maakten een wandelingetje langs de huizen en de mensen reageerden allemaal heel hartelijk en vriendelijk. Het was echter duidelijk dat deze mensen geen makkelijk leven hadden. Het dorpje maakte een rommelige en armoedige indruk en de 'huizen' waren gemaakt van afvalhout, dunne triplex platen of karton en gevlochten palmbladeren. Een enkel huis was uit baksteen opgetrokken, maar de meeste zagen er heel simpel en onderkomen uit.
Opvallend was dat er in het dorpje, waar ongeveer 750 mensen woonden, relatief veel kleine winkeltjes waren, waar vooral veel goedkoop snoepgoed verkocht werd. Groente en fruit was er nauwelijks. Er bleken zowel christenen als moslims te wonen, de laatste groep was in de meerderheid en we zagen verschillende vrouwen met zwarte sluiers waarvan alleen hun ogen zichtbaar waren. Maar ook die begroetten ons vriendelijk. Eén van de gesluierde vrouwen vertelde dat ze 5 kinderen had, waarvan er drie op een schooltje zaten. Haar kleinere kinderen zagen er, net als veel van de kinderen, niet heel erg gezond uit. Een andere vrouw, ze was pas 20, had al drie kinderen van 2 en 1 jaar en een baby van 4 maanden! Er waren op diverse plekken waterputten met goed drinkwater, maar grond om voedsel te verbouwen was er niet.
Voor een ijsfabriek was er geen stroomvoorziening en het drogen van de vis is de enige conserveringsmethodeToen het gerucht zich verspreid had dat er buitenlanders op het eiland waren, werden we aangesproken door een vriendelijke politieman die ons uitgenodigde om onder de grootste boom van het dorp een kopje koffie te komen drinken.
Naar paspoorten werd niet gevraagd maar ze waren natuurlijk wel benieuwd wie we waren en waar we vandaan kwamen. Veel mensen bleken Nederland te kennen, natuurlijk van het WK voetbal!
Er bleken zelfs twee politiemannen op het eiland te zijn gestationeerd om de orde te bewaken. Daarnaast was er ook een 'counselor' die als bemiddelaar optrad als er conflicten waren. Een jonge knaap nog, die blijkbaar wel het respect van de bevolking kreeg als dit nodig was. Zij spraken redelijk Engels en het was interessant om een en ander over het leven op het eiland te horen. Zo worden hun levensmiddelen zowel uit de Filippijnen als vanuit Maleisië per boot aangeleverd, maar als je ziek wordt is er geen dokter. Het ziekenhuis in de Filippijnen is te ver weg en Maleisië veel te duur, dus als het ernstig is, ga je gewoon dood. De vrouwen bevallen op het eiland en helpen elkaar bij de bevalling. Er is wel een lagere school waar les wordt gegeven door vrijwilligers maar als de kinderen naar de middelbare school willen moeten ze ver weg naar een ander eiland, als hun ouders dit kunnen betalen. De meeste mensen leven van de visvangst die in Sandakan (Maleisië) verkocht wordt. Onder escorte van de counselor, de politieman en een tiental andere mannen en jongens hebben we het schooltje bezocht, een armoedig betonnen gebouwtje in het midden van het eiland. In één van lokalen zaten zo'n 30 eerste klassertjes op elkaar gepropt op rudimentair in elkaar getimmerde schoolbankjes en keken ons met verwonderde ogen aan. Op onze begroeting antwoordden zij ons uit één keel met 'good morning '!
De leraar, een vrijwilliger evenals zijn vrouw, met zijn klasje
Ondanks het ongetwijfeld niet erg hoge niveau kregen ze wel Engelse les. Hans nam de gelegenheid te baat om met behulp van een oude plaat aan de muur de onderdelen van het lichaam aan het groepje kinderen te onderwijzen, tot grote hilariteit van de kinderen. Daarna moesten de kinderen naar huis en de onderwijzer moedigde ieder kind aan om ons een hand te geven, te zeggen hoe hij of zij heette en ons gedag te zeggen. Sommige kinderen waren erg verlegen en het was aandoenlijk om te zien hoe de onderwijzer hen op een vriendelijke manier aanspoorde om ons aan te kijken en duidelijk te spreken. Het was ons duidelijk dat er gebrek aan alles was op de school, stoelen, tafels, schoolmateriaal, boeken etc. Zij kregen wel wat geld van de Filippijnse overheid maar blijkbaar veel te weinig en nadat we hadden besloten een donatie te geven voor het schooltje, werd deze door de 'counselor' dankbaar in ontvangst genomen. Op de terugweg naar de boot werden we door een groep kinderen begeleid en toen wij in ons bijbootje naar de 'ALK' terugvoeren werden we door het halve dorp, mannen, vrouwen en kinderen enthousiast vanaf het strand uitgezwaaid. Zowel wij, als deze mensen waren een bijzondere ervaring rijker, die ons in ieder geval nog lang bij zal blijven!
No comments:
Post a Comment